นางใย
ชื่ออื่นๆ : ตานขี้ม้า, มะหากาหลัง (เหนือ) นางใย, อึ่งเปาะ (อุบลราชธานี) มะดะ, คอแห้ง, กระจับนก, มะหากาหนัง
ต้นกำเนิด :
ชื่อสามัญ : มะหากาหนัง
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Euonymus cochinchinensis Pierre.
ชื่อวงศ์ : CELASTRACEAE
ลักษณะของนางใย
ต้น ไม้ต้น ไม่ผลัดใบ สูงถึง 14 เมตร ทรงพุ่มแน่น ทึบ ลำต้นเปลาตรง
ใบ ใบเดี่ยวเรียงตรงข้าม ใบรูปรี หรือรูปไข่กลับแกมรูปรี กว้าง 3.5-6 ซม. ยาว8.5-14 ซม. ปลายมนหรือแหลม โคนใบสอบ ขอบใบเรียบ หรือจักห่างๆที่ปลายใบ
ดอก สีเหลืองถึงชมพูแดง ออกเป็นช่อตามซอกใบ ดอกช่อแบบช่อแยกแขนง กลีบเลี้ยงมี 5 กลีบ กลีบดอกมี 5 กลีบ สีขาว ขอบจักเป็นฝอย ส่วนฐานแผ่เป็นจานกลมนูน เกสรตัวผู้มี 5 อัน
ผล ผลแห้งแตกมี 5 พู ผลแก่สีแดง มีส่วนของกลีบเลี้ยงติดอยู่
การขยายพันธุ์ของนางใย
ใช้เมล็ด
ธาตุอาหารหลักที่นางใยต้องการ
ประโยชน์ของนางใย
เป็นสมุนไพร
สรรพคุณทางยาของนางใย
- เปลือก นำเอามาดองหรือแช่ในสุรา ใช้ดื่มกินก่อนอาหารจะทำให้อยากอาหาร รับประทานอาหารได้มาก
- ราก นำมาแช่น้ำ หรือฝนน้ำ รับประทาน แก้อาการผิดสำแดง (รับประทานอาหารแสลงไข้ ทำให้โรคกำเริบ อาจมีอาการท้องเสีย) แก้อาการเมาเห็ด
คุณค่าทางโภชนาการของนางใย
การแปรรูปของนางใย
แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=10292&SystemType=BEDO
www.flickr.com
