ดันหมี ผลสุกมีสีดำ ทั้งต้นมีสรรพคุณทางยา

ดันหมี

ชื่ออื่นๆ : กัลปังหาต้น (ภูเก็ต) ก้านเหลือง, คำเกี้ยวต้น (เหนือ) ดันหมี, ปูตูบูแว (มาเลย์-นราธิวาส) มะดีควาย (เชียงใหม่) แสนเมือง (หนองคาย) หีควาย (ลำปาง) ดีหมี, ดีควาย

ต้นกำเนิด : เกิดตามป่าเบญจพรรณทั่วๆไป

ชื่อสามัญ : ดันหมี, ก้านเหลือง

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Gonocaryum lobbianum ( Miers ) Kurz.

ชื่อวงศ์ : ICACINACEAE

ลักษณะของดันหมี

ต้น เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่เปลือกต้นสีเทาถึงสีน้ำตาล

ใบ ใบเดียวรูปรีเรียงสลับ เนื้อใบหนาและเหนียว ขั้วใบและก้านใบสีเหลือง ใบคล้ายใบมะไฟ

ดอก ดอกออกเป็นกระจุก ออกตามง่ามใบเป็นช่อสั้น ๆ แยกเพศอยู่คนละคน กลีบดอกสีขาวแกมเขียว เชื่อมต่อเป็นหลอด ผลสดรูปกระสวยแกมขอบขนานสีเขียว

ผล ผลคล้ายผลสมอ แต่พอสุกแล้ว จะมีสีดำ

ดันหมี
ดันหมี เนื้อใบหนาและเหนียว ผลสุกสีดำ

การขยายพันธุ์ของดันหมี

ใช้เมล็ด

ธาตุอาหารหลักที่ดันหมีต้องการ

ประโยชน์ของดันหมี

  • เมล็ด นำมาต้มรับประทาน
  • ผล เผาไฟแล้วกินเนื้อข้างใน

สรรพคุณทางยาของดันหมี

  • ราก รสขม แก้ไข้ ดีซ่าน ตาเหลือง ตัวเหลือง แก้ปวดท้อง แก้เหน็บชา
  • เมล็ด เป็นยาระบาย
  • ใบ ต้มน้ำดื่มแก้อาการปัสสาวะขัด
  • เปลือกลำต้น ขูดแล้วนำมาตากแห้งผสมยาสูบ
ดอกดันหมี
ดอกดันหมี กลีบดอกสีขาวแกมเขียว

คุณค่าทางโภชนาการของดันหมี

การแปรรูปของดันหมี

แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=12129&SystemType=BEDO
https://www.flickr.com

Add a Comment