พญาไร้ใบ พืชมีพิษ ยางทำให้เกิดผื่นคัน บวมแดง รับประทานจะทำให้ปากขม คลื่นไส้ ทางเดินอาหารอักเสบอย่างรุนแรง

พญาไร้ใบ

ชื่ออื่นๆ : เคียะจีน พญาร้อยใบ (เชียงใหม่) เคียะเทียน (ภาคเหนือญาร้อยใบ (เชียงใหม่)  เคียะเทียน (ภาคเหนือ)

ต้นกำเนิด :

ชื่อสามัญ : –

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Euphorbia tirucalli Linn.

ชื่อวงศ์ : EUPHORBIACEAE

ลักษณะของพญาไร้ใบ

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์
เป็นไม้ยืนต้นทรงพุ่มขนาดเล็กสูง 3-7 ม. แตกกิ่งก้านสาขามาก ลำต้นกิ่งก้านกลมสีเขียว ใบมีไม่มาก ขนาดเล็กมากปลายแหลม ดอกช่อออกเป็นกระจุก ตามข้อหรือปลายกิ่ง สีขาวอมเหลือง ผลเล็กๆมีสามพูมีขนสีน้ำตาล มีน้ำยางสีขาว ซึ่งมีฤทธิ์กัด เกิดตามป่าดงดิบแล้ง

การขยายพันธุ์ของพญาไร้ใบ

ใช้เมล็ด/ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ด หรือกิ่งชำ

ธาตุอาหารหลักที่พญาไร้ใบต้องการ

ประโยชน์ของพญาไร้ใบ

สรรพคุณทางสมุนไพร
ใบและราก รสเฝื่อน ตำพอกแก้ริดสีดวงทวาร
ต้น รสเฝื่อน ต้มดื่มแก้ปวดท้อง แก้กระเพาะอาหารอักเสบ ตำพอกแก้กระดูกเดาะ แก้ปวดบวม
ราก รสเฝื่อน ต้มดื่มแก้ธาตุพิการ ระบายท้อง ต้มกับน้ำมะพร้าวทาแก้ปวดท้อง
ยาง รสเมาเบื่อร้อน มีพิษกัดมาก ใช้กัดหูด ทาแก้ปวดข้อ เข้าตาอาจบอดได้

สรรพคุณทางยาของพญาไร้ใบ

คำเตือน ในยางขาวมีสาร 4 deoxyphorbol และอนุพันธ์ ซึ่งมีฤทธิ์ระคายเคืองอย่างแรง และเป็นสารร่วมก่อมะเร็ง เมื่อสัมผัสกับน้ำยางขาวจากต้นจะทำให้ผิวหนังอักเสบ บวมเป็นผื่นแดง หากเข้าตาอาจทำให้ตาบอด จึงควรระวังในการใช้

คุณค่าทางโภชนาการของพญาไร้ใบ

การแปรรูปของพญาไร้ใบ

แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=11224&SystemType=BEDO

http://www.rspg.or.th/plants_data/use/toxic_06.htm

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%8D%E0%B8%B2%E0%B9%84%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B9%83%E0%B8%9A