ไผ่รวก ไผ่ฮวก
ชื่ออื่นๆ : ตีโย, ไผ่รวก, ไม้รวก, รวก (ภาคกลาง) ว่าบอบอ, แวปั่ง (กะเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน) แวบ้าง (กะเหรี่ยงเชียงใหม่) สะลอม (ชาน แม่ฮ่องสอน) ฮวก (ภาคเหนือ)
ต้นกำเนิด :
ชื่อสามัญ : ไผ่รวก
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Thyrsostachys siamensis Gamble
ชื่อวงศ์ : GRAMINEAE
ลักษณะของไผ่รวก ไผ่ฮวก
ไผ่รวกเป็นไผ่ลำเล็กขึ้นชิดแน่นทึบ เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2.5 ซม. สูง 5–10 เมตร ไม่มีหนาม หน้าใบมีขนเล็กๆ กาบหุ้มลำบางแนบชิดกับลำไม่หลุดร่วงเมื่อแก่ กาบหน่อสีขาว ปล้องยาว 7–23 ซม.

การขยายพันธุ์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก
ใช้หัว/เหง้า/หน่อ/มีขึ้นเองตามป่าราบและบนเขาสูงๆ แพร่พันธุ์ด้วยหน่อซึ่งจะแทงออกมาจากโคนต้น
ธาตุอาหารหลักที่ไผ่รวก ไผ่ฮวกต้องการ
ประโยชน์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก
- ลำต้น ใช้ทำเครื่องเรือน งานจักสาน เฟอร์นิเจอร์หน่อไม้
- ใช้เป็นอาหาร
คติความเชื่อ ไผ่รวกเป็นไม้ตามทิศที่กำหนดไว้ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ (อีสาน) แต่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด
สรรพคุณทางยาของไผ่รวก ไผ่ฮวก
- ใบ รสขื่น เฝื่อน ขับและฟอกล้างโลหิต ขับระดูขาว แก้มดลูกอักเสบ และขับปัสสาวะ
- ตา รสเฝื่อน แก้ร้อนใน กระหายน้ำ แก้ไขพิษ
- หน่อไม้ตาเต่า รสขื่นขม ติดจะร้อน แก้ตับหย่อน ตับทรุด ม้ามย้อย แก้กระษัย และเลือดเป็นก้อน
- ราก รสกร่อย เอียนเล็กน้อย ใช้ขับปัสสาวะ แก้ไตพิการ ขับนิ่ว
คุณค่าทางโภชนาการของไผ่รวก ไผ่ฮวก
การแปรรูปของไผ่รวก ไผ่ฮวก
แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=11522&SystemType=BEDO
https://www.flickr.com
2 Comments