ไผ่รวก ไผ่ฮวก
ชื่ออื่นๆ : ตีโย ไผ่รวก ไม้รวก รวก (ภาคกลาง) ว่าบอบอ แวปั่ง (กะเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน) แวบ้าง (กะเหรี่ยงเชียงใหม่) สะลอม (ชาน แม่ฮ่องสอน) ฮวก (ภาคเหนือ)
ต้นกำเนิด :
ชื่อสามัญ : ไผ่รวก
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Thyrsostachys siamensis Gamble
ชื่อวงศ์ : GRAMINEAE
ลักษณะของไผ่รวก ไผ่ฮวก
ไผ่รวกเป็นไผ่ลำเล็กขึ้นชิดแน่นทึบ เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2.5 ซม. สูง 5–10 เมตร ไม่มีหนาม หน้าใบมีขนเล็กๆ กาบหุ้มลำบางแนบชิดกับลำไม่หลุดร่วงเมื่อแก่ กาบหน่อสีขาว ปล้องยาว 7–23 ซม.
การขยายพันธุ์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก
ใช้หัว/เหง้า/หน่อ/มีขึ้นเองตามป่าราบและบนเขาสูงๆ แพร่พันธุ์ด้วยหน่อซึ่งจะแทงออกมาจากโคนต้น
ธาตุอาหารหลักที่ไผ่รวก ไผ่ฮวกต้องการ
ประโยชน์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก
สรรพคุณทางยา ใบ รสขื่น เฝื่อน ขับและฟอกล้างโลหิต ขับระดูขาว แก้มดลูกอักเสบ และขับปัสสาวะ ตา รสเฝื่อน แก้ร้อนใน กระหายน้ำ แก้ไขพิษ ราก รสกร่อย เอียนเล็กน้อย ใช้ขับปัสสาวะ แก้ไตพิการ ขับนิ่ว หน่อไม้ตาเต่า รสขื่นขม ติดจะร้อน แก้ตับหย่อน ตับทรุด ม้ามย้อย แก้กระษัย และเลือดเป็นก้อน ลำต้น ใช้ทำเครื่องเรือน งานจักสาน เฟอร์นิเจอร์
หน่อไม้ ใช้เป็นอาหาร
สรรพคุณทางยาของไผ่รวก ไผ่ฮวก
คติความเชื่อ ไผ่รวกเป็นไม้ตามทิศที่กำหนดไว้ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ (อีสาน) แต่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด
คุณค่าทางโภชนาการของไผ่รวก ไผ่ฮวก
การแปรรูปของไผ่รวก ไผ่ฮวก
แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=11522&SystemType=BEDO
https://www.flickr.com
