ไผ่รวก ไผ่ฮวก หน่อไม้ใช้เป็นอาหาร ลำต้นใช้ทำเครื่องจักสาน

ไผ่รวก ไผ่ฮวก

ชื่ออื่นๆ : ตีโย, ไผ่รวก, ไม้รวก, รวก (ภาคกลาง) ว่าบอบอ, แวปั่ง (กะเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน) แวบ้าง (กะเหรี่ยงเชียงใหม่) สะลอม (ชาน แม่ฮ่องสอน) ฮวก (ภาคเหนือ)

ต้นกำเนิด :

ชื่อสามัญ : ไผ่รวก

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Thyrsostachys siamensis Gamble

ชื่อวงศ์ : GRAMINEAE

ลักษณะของไผ่รวก ไผ่ฮวก

ไผ่รวกเป็นไผ่ลำเล็กขึ้นชิดแน่นทึบ เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2.5 ซม. สูง 5–10 เมตร ไม่มีหนาม หน้าใบมีขนเล็กๆ กาบหุ้มลำบางแนบชิดกับลำไม่หลุดร่วงเมื่อแก่ กาบหน่อสีขาว ปล้องยาว 7–23 ซม.

การขยายพันธุ์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก

ใช้หัว/เหง้า/หน่อ/มีขึ้นเองตามป่าราบและบนเขาสูงๆ แพร่พันธุ์ด้วยหน่อซึ่งจะแทงออกมาจากโคนต้น

ธาตุอาหารหลักที่ไผ่รวก ไผ่ฮวกต้องการ

ประโยชน์ของไผ่รวก ไผ่ฮวก

• ลำต้น ใช้ทำเครื่องเรือน งานจักสาน เฟอร์นิเจอร์หน่อไม้
• ใช้เป็นอาหาร

คติความเชื่อ ไผ่รวกเป็นไม้ตามทิศที่กำหนดไว้ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ (อีสาน) แต่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด

สรรพคุณทางยาของไผ่รวก ไผ่ฮวก

• ใบ รสขื่น เฝื่อน ขับและฟอกล้างโลหิต ขับระดูขาว แก้มดลูกอักเสบ และขับปัสสาวะ
• ตา รสเฝื่อน แก้ร้อนใน กระหายน้ำ แก้ไขพิษ
• หน่อไม้ตาเต่า รสขื่นขม ติดจะร้อน แก้ตับหย่อน ตับทรุด ม้ามย้อย แก้กระษัย และเลือดเป็นก้อน
• ราก รสกร่อย เอียนเล็กน้อย ใช้ขับปัสสาวะ แก้ไตพิการ ขับนิ่ว

คุณค่าทางโภชนาการของไผ่รวก ไผ่ฮวก

การแปรรูปของไผ่รวก ไผ่ฮวก

แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=11522&SystemType=BEDO
https://www.flickr.com