ว่านนางคำ
ชื่ออื่นๆ : ว่านนางคำ
ต้นกำเนิด :
ชื่อสามัญ : –
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Curcuma aromatica
ชื่อวงศ์ : Zingiberaceae
ลักษณะของว่านนางคำ
ต้น ไม้ล้มลุก เหง้าและหัวสีเหลือง มีกลิ่นหอม
ใบ ใบเดี่ยว ออกเป็นกระจุกใกล้ราก ประมาณ 5-7 ใบ รูปใบหอกกว้าง กว้าง 10-14 ซม. ยาว 40-70 ซม. ปลายเรียวแหลม ท้องใบมีขน ดอกช่อเชิงลด มักมีดอกก่อนใบงอกจากเหง้า
ดอก ช่อดอกยาวประมาณ 5-8 ซม.ใบประดับที่ปลายช่อสีชมพู ใบประดับที่รองรับดอกสีขาวแกมเขียว ปลายโค้ง ยาวได้ถึง 6 ซม. ใบประดับย่อยสีขาว ยาวประมาณ 2 ซม. กลีบเลี้ยงยาวประมาณ 2 ซม. กลีบดอกสีขาวแกมชมพู แฉกกลางรูปไข่กว้าง แฉกข้างรูปขอบขนาน กลีบปากรูปโล่แยกเป็น 3 แฉก สีเหลืองเข้ม
การขยายพันธุ์ของว่านนางคำ
ใช้หัว/เหง้า/หน่อ
ธาตุอาหารหลักที่ว่านนางคำต้องการ
ประโยชน์ของว่านนางคำ
- ว่านนางคำใช้ผลิตแป้ง สีย้อม เครื่องสำอางและยา ดอกมีกลิ่นหอม
- เหง้าสดและหัวมีกลิ่นหอม ใช้รักษาอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ
- ใช้เป็นไม้ประดับ
สรรพคุณทางยาของว่านนางคำ
ส่วนที่ใช้ : หัว ราก
สรรพคุณ :
หัว
– ใช้ฝนทาแก้เม็ดผื่นคัน prurigo
– เป็นยาขับลมในลำไส้และแก้ปวดท้อง
– ใช้ตำพอกแก้ฟกช้ำ และข้อเคล็ด
ราก
– ใช้เป็นยาขับเสมหะและยาสมาน แก้ลงท้อง แก้โรคหนองในเรื้อรัง
แยกสารได้
- น้ำมันหอมเรซิน 4.47
- น้ำตาล 1.21
- ยาง กรด ฯลฯ 10.10
- แป้ง 18.75
- ใยไม้ 25.40
- เถ้า 7.51
- ความชื้น 9.76
- ธาตุ ไข่ขาว (Albuminiadse)
คุณค่าทางโภชนาการของว่านนางคำ
การแปรรูปของว่านนางคำ
แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=11679&SystemType=BEDO
https://www.flickr.com
