หญ้าดอกลำโพง เป็นพืชถิ่นเดียวและพืชหายาก ทั้งต้นต้มน้ำดื่ม ขับลม 

หญ้าดอกลำโพง

ชื่ออื่นๆ : ต้นลำโพง, ลิ้นงู (สุโขทัย) การบูรดาน (อุบลราชธานี)

ต้นกำเนิด : พบเฉพาะภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคตะวันตกเฉียงใต้ของไทย ขึ้นตามพงหญ้าในป่าสนเขาของภูเขาหินทรายในเขตจังหวัดเลย ชัยภูมิ และพื้นที่ล่างของป่าเบญจพรรณ ในเขตจังหวัดกาญจนบุรี ระดับความสูง 200-1,400 เมตร

ชื่อสามัญ :

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Centranthera siamensis T. Yamaz.

ชื่อวงศ์ : SCROPHULARIACEAE

ลักษณะของหญ้าดอกลำโพง

ต้น ไม้ล้มลุก สูง 10–60 ซม. ลำต้นและใบส่วนมากมีสีน้ำตาลแดงอมม่วงและเขียว ส่วนต่าง ๆ มีขนหยาบแผ่ออก ส่วนมากไม่แตกกิ่ง

ใบ ใบเรียงตรงข้ามช่วงคนต้น ช่วงบนเรียงเวียน รูปไข่กลับ รูปไข่กลับแกมรูปขอบขนาน หรือรูปใบหอก กว้าง 0.3–1.2 ซม. ยาว 1–5 ซม. ขอบเรียบหรือจักซี่ฟันห่าง ๆ 2–3 ซี่ ปลายมนหรือกลม พบน้อยที่ปลายแหลม โคนเรียวสอบจรดก้านใบ

ดอก ดอกออกเดี่ยว ๆ ตามซอกใบ ใบประดับคล้ายใบ ใบประดับย่อยมี 2 อัน คล้ายขนแข็ง ยาว 1–2 มม. กลีบเลี้ยงรูปใบพาย ยาว 1–1.5 ซม. ขอบด้านล่างแยกออก ปลายเรียวแหลม กลีบลดรูปเป็นติ่ง ดอกรูปลำโพง ยาว 2.5–3.5 ซม. หลอดกลีบดอกสีม่วงอมแดงหรือเหลือง กลีบบนแยกเป็น 2 พู กลีบล่าง 3 กลีบ กลีบรูปกลม กว้างยาว 3–4 มม. สีขาวหรือชมพูอ่อน เกสรเพศผู้อันยาว 2 อัน อันสั้น 2 อัน ติดที่โคนหลอดกลีบดอก ก้านชูอับเรณูช่วงปลายมีขนคล้ายขนแกะหนาแน่น อับเรณูขนาดไม่เท่ากัน โคนมีรยางค์สั้น ๆ ก้าน รังไข่เกลี้ยง มี 2 ช่อง ฝ่อ 1 ช่อง เกสรเพศเมียเรียวยาวรูปลิ้น

ผล ผลแห้งแตก รูปขอบขนาน ยาว 0.8–1 ซม. ปลายเป็นติ่ง เมล็ดจำนวนมาก รูปไข่ ยาวประมาณ 0.6 มม.

การขยายพันธุ์ของหญ้าดอกลำโพง

ใช้เมล็ด

ธาตุอาหารหลักที่หญ้าดอกลำโพงต้องการ

ประโยชน์ของหญ้าดอกลำโพง

พืชถิ่นเดียว และพืชหายาก

สรรพคุณทางยาของหญ้าดอกลำโพง

• ใบ แก้พิษสุนัขบ้า เป็นยาตัดราก
• ทั้งต้น ยาพื้นบ้านอีสานใช้ ต้มน้ำดื่ม ขับลม
• ทั้งต้น ยาพื้นบ้านล้านนาใช้ ปรุงเป็นยาลูกกลอนรับประทาน แก้ไข้

คุณค่าทางโภชนาการของหญ้าดอกลำโพง

การแปรรูปของหญ้าหางดอกลำโพง

แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=10580&SystemType=BEDO
https://www.dnp.go.th