เตยปาหนัน
ชื่ออื่นๆ : ต้นลำเจียก, เตยทะเล, ปะหนัน, ปาแนะ
ต้นกำเนิด : พบขึ้นมากตามชายหาดใกล้ชายฝั่งทะเล
ชื่อสามัญ : เตยปาหนัน Seashore screwpine
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Pandanus odoratissimus Linn.
ชื่อวงศ์ : PANDANACEAE
ลักษณะของเตยปาหนัน
ต้น ไม้พุ่ม สูง 5 – 10 เมตร แตกกิ่งก้าน จนมองดูเป็นกอ มีรากยึดเกาะ ลำต้นมีสีน้ำตาลอ่อน ชอบขึ้นตามชายทะเล
ใบ ใบเดี่ยว ใบยาวคล้ายหอก สีเขียว ขอบใบมีหนามแหลม ใบจะเรียงเวียนขึ้นไปจนถึงยอด คล้ายเตยเวียน มักจะออกใบถี่อยู่ปลายยอด เนื้อใบเหนียว
ดอก ออกช่อติดกันแน่น เป็นช่อสั้น ๆ ออกตามซอกใบ ปลายกิ่ง สีขาว ถ้าต้นไหนมีดอกเพศผู้จะเรียกว่าลำเจียก ถ้ามีดอกเพศเมียจะเรียกว่าเตยทะเล
ผล ผลอยู่รวมกันเป็นกระจุก มองดูคล้ายสับปะรดรูปปรี เมื่อแก่ผลจะเป็นสีแสด
การขยายพันธุ์ของเตยปาหนัน
ใช้หัว/เหง้า/หน่อ/ขยายพันธ์ด้วยหน่อ
ธาตุอาหารหลักที่เตยปาหนันต้องการ
ขึ้นได้ดีในดินทราย ทนน้ำขังแฉะ น้ำเค็ม มีรากค้ำจุนทำให้ทนต่อลม ชอบแสงแดดจัด
ประโยชน์ของเตยปาหนัน
- ปลูกเป็นไม้ประดับ ชาวบ้านชอบปลูกเพื่อบังลมเพราะทนต่อลมแรงและอากาศแล้ง
- ใช้ใบสานเป็นเสื่อ และเครื่องใช้ประเภทจักสาน
สรรพคุณทางยาของเตยปาหนัน
คุณค่าทางโภชนาการของเตยปาหนัน
การแปรรูปของเตยปาหนัน
แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=10985&SystemType=BEDO
www.rspg.or.th, www.flickr.com
