ต้นอ้อยช้าง ไม้ต้นผลัดใบ ราก มีรสหวาน ใช้เป็นยาแก้ไอ

ต้นอ้อยช้าง

ชื่ออื่นๆ : กอกกั่น (อุบลราชธานี) กุ๊ก (เหนือ) ช้าเกาะ, ช้างโน้ม (ตราด) ตะคร้ำ (ราชบุรี กาญจนบุรี) หวีด (เชียงใหม่)

ต้นกำเนิด : พบขึ้นในป่าป่าดิบแล้งผสมเบญจพรรณ

ชื่อสามัญ : อ้อยช้าง

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Canarium subulatum Guill.

ชื่อวงศ์ : BURSERACEAE

ลักษณะของต้นอ้อยช้าง

ไม้ต้น ผลัดใบ สูง 6-15 เมตร เรือนยอดเป็นพุ่มโปร่ง เปลือกสีเทา ผิวเรียบหรือแตกเป็นสะเก็ดเล็กน้อย ใบประกอบแบบขนนกปลายคี่ เรียงสลับ มีใบย่อย 2-7 คู่ เรียงตรงข้าม ใบรูปไข่ ปลายใบเป็นติ่งหนาม ฐานใบเบี้ยว ขอบใบเรียบ ดอกสีเหลืองอ่อน เป็นช่อแบบช่อแยกแขนงที่ซอกใบตอนปลายกิ่ง ช่อดอกห้อยลงยาว 12-30 เซนติเมตร มีดอกย่อยจำนวนมาก ดอกแยกเพศต่างต้น กลีบเลี้ยง 4-6 กลีบ กลีบดอก 4-5 กลีบซ้อนกัน ผลสดแบบมีเนื้อเมล็ดเดียว รูปทรงคล้ายเมล็ดถั่วหรือไต ผลสุกสีแดง เมล็ดแข็งมาก

การขยายพันธุ์ของต้นอ้อยช้าง

ใช้เมล็ด

ธาตุอาหารหลักที่ต้นอ้อยช้างต้องการ

ประโยชน์ของต้นอ้อยช้าง

ด้านสมุนไพร   เปลือกใช้เป็นยาใส่แผล แก้ปวดฟัน แก่นมีรสหวาน ใช้ปรุงเป็นยาแต่งรสทำให้ชุ่มคอ แก้เสมหะเหนียว แก้กระหายน้ำ

สรรพคุณทางยาของต้นอ้อยช้าง

สรรพคุณของ อ้อยช้าง : ราก มีรสหวาน ใช้เป็นยาแก้ไอ กระหายน้ำ ยาระบาย ผล ขับเสมหะ เนื้อไม้ มีรสหวาน แก้โรคในคอ แก้ไอขับเสมหะ

การศึกษาทางเคมีพบว่า สารที่ให้ความหวาน เป็นน้ำตาลกลูโคสและซูโครส

คุณค่าทางโภชนาการของต้นอ้อยช้าง

การแปรรูปของต้นอ้อยช้าง

แหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ : http://www.bedo.or.th/lcdb/biodiversity/view.aspx?id=9797&SystemType=BEDO
http://srayaisom.bsru.ac.th/biodiversity/index.php/2015-06-07-07-06-37/99-lannea